Mijn eerste jaar in Frankrijk
Blog van een alleenstaande avontuurlijke en ondernemende emigrant uit Heerlen
Mijn eerste jaar in Frankrijk; Hoe het allemaal begon (maart tot augustus 2020)
Het is voorjaar 2020 en ik ben mijn toekomst opnieuw aan het vormgeven. Na een burn-out wil ik drastisch veranderingen aanbrengen in mijn leven. Daarom heb ik op mijn eigen creatieve wijze een mindmap tekening/ schilderij/ collage gemaakt. Op een koude middag ga ik aan de slag. De houtkachel brandt. De vloer is helemaal leeggemaakt en overal liggen grote vellen papier, tijdschriften, tekenstiften, potloden, kwasten en verf. Ik ga op de grond zitten en begin.
Er ontstaan twee werken waar ik best tevreden over ben en die me handvatten bieden om een bedrijfsplan uit te werken. Ik ga me richten op het geven van yogalessen en creatieve workshops voor toeristen in Zuid- Limburg. Want de toerisme branche of Leisure industrie heeft me altijd al aangetrokken en ik volg op dat moment een opleiding tot yogadocent. Kunst en creatieve uitingen horen ook al jaren bij wie ik ben. Dus met die combinatie wil ik verder.
Als beleidsmedewerker bij een gemeente heb ik een aantal jaren de portefeuille toerisme op me genomen. Zodoende heb ik vanuit een andere positie al een aantal jaren ervaring opgedaan met deze interessante sector.
Een paar maanden later is het bedrijfsplan uitgewerkt en ik ben aan het bedenken hoe ik het daadwerkelijk uit ga voeren. Op een warme voorjaarsavond zijn mijn kinderen op bezoek, we eten gezellig samen en ik bespreek mijn plannen met hen. Het is altijd fijn om even te beluisteren wat anderen vinden als je alleen zoals ik geen partner hebt. Ik bespreek daarom vaak ideeën en plannen met vrienden en familie. Maar de ideeën van mijn kinderen zijn heel belangrijk voor me.
Mijn oudste zoon Floris zegt plotsklaps; Maar Mam, Je wilde toch eigenlijk altijd in Frankrijk wonen, daar heb je het al twintig jaar over. En ineens realiseer ik me, dat ik mijn eigen oorspronkelijke droom vergeten was. Natuurlijk. De Franse taal en cultuur vond ik op de middelbare school al interessant. Daarom ben ik op mijn achttiende ook een jaar naar Parijs gegaan.
En het liefst breng ik al mijn vakanties door in Frankrijk. In andere landen die ik bezocht heb voor een vakantie zou ik niet willen wonen. Maar Frankrijk heeft me altijd al aangetrokken
Toeval bestaat natuurlijk niet. De volgende dag zie ik op social media een oproep van mensen die een spiritueel/ cultureel centrum willen starten in Frankrijk. Ik reageer direct. En we spreken elkaar via de telefoon een paar dagen later. Een zeer uitgebreid gesprek en er is wel een klik.
Ook vraag ik mijn goede vriendin Fransje die in de Aube woont of ik kan komen logeren om te bezien of ik in Frankrijk wil wonen. Mijn zoekgebied ligt ten zuiden van de lijn Langres- Auxerre zo’n 600 tot 700 kilometer rijden. Want ik wil niet teveel zuidelijk vanwege de droogte en de afstand tot Zuid-Limburg waar mijn Familie woont vind ik belangrijk.
Ik ga op onderzoek uit. In eerste instantie in mezelf, mijn motivatie, mijn drijfveren, en wat ik nu precies wil in het leven. Hoe zou dat passen in een ander land. In tweede instantie ga ik op onderzoek uit via het internet en ik kijk natuurlijk de uitzendingen van het programma “ik vertrek” nog eens terug.
Het handboek Wonen en kopen in Frankrijk (uitgeverij Guide Lines) heb ik al jaren in de boekenkast staan. Maar nu bestel ik de nieuwste versie. Ik volg Webinars over het beginnen van een gastenverblijf bij de droomplekacademie en ik koop het handboek.
Begin juli vertrek ik voor een “onderzoeksvakantie” naar Frankrijk. De laatste editie van het handboek Wonen en kopen in Frankrijk heb ik bij me en Het boek over het starten van een gastenverblijf.
Mijn jongste zoon Pepijn past op hond Silke, de kippen en de planten. Eerst ga ik naar Patrick en Marcella bij Langres om kennis te maken en te bezien of we samen willen werken. Ik word hartelijk ontvangen en we bekijken in de omgeving enkele huizen die te koop zijn. Al pratend kom ik er achter dat ik niet zo geschikt ben om samen met anderen zo’n enorm project aan te gaan.
Hoewel het idee dat zij hebben ook erg interessant is. Aan de basis ligt nog een ander gegeven en dat is dat ik toch echt een inkomen moet genereren als ik in Frankrijk ga wonen, terwijl zij al met pensioen zijn. En dat is toch wel een essentieel verschil. Wat wel erg leuk is dat we een klik hebben en contact zijn blijven houden.
De volgende dag vertrek ik naar Fransje. Heerlijk logeren in een houten huisje in het bos. Ik huur mijn favoriete huisje. Ik ga al jaren in het bos bij Bar sur Seine op vakantie. Toen mijn kinderen nog klein waren gingen we regelmatig een paar dagen in de voorjaarsvakantie bij Fransje in een van de huisjes. Daarna ben ik ook regelmatig alleen hier naar toe gegaan om lekker tot rust te komen, te lezen, te tekenen en te knutselen, in de hangmat te hangen en de omgeving te verkennen. In de loop van de jaren heeft zich ook een goede vriendschap tussen Fransje en mij ontwikkeld.
Fransje van 73 en ik gaan op pad. Ik heb al wat huizen en terreinen op het oog die ik op diverse makelaarssites heb gevonden. Ook daarvoor heb ik een mindmap gemaakt. Met de uitgangspunten
Wat heb ik nodig? en wat zijn wenselijke zaken?
Ik wil graag gedeeltelijk zelfvoorzienend gaan leven. Dus elektriciteit is niet perse noodzakelijk. Maar er moet wel water op het terrein zijn, in welke vorm dan ook. Natuurlijk moet er een moestuin komen. Ruimte om kippen te houden en misschien nog andere dieren , ruimte om te wonen en ruimte om gasten te ontvangen.
We gaan op pad richting Druyes les belles Fontaines. Daar heb ik een onderkomen boerderij gezien met aardig wat grond. In de middag zullen we in de Nievre ook nog een pand bezichtigen.
Voordat we in Druyes zijn gaan we in Courson les Carrières op een terras lunchen. Dat vind ik zo aangenaam aan Frankrijk. Tussen de middag serveren de meeste restaurants de belangrijkste maaltijd van de dag. Voor een schappelijke prijs krijg je een heerlijke maaltijd van een aantal gangen. Vaak is er geen menukaart maar wordt er gegeten wat de pot schaft. Dit is een restaurant waar je kind aan huis zou kunnen worden. Het is piepklein met 6 tafeltjes binnen en 6 tafels op het terras.
Mevrouw verzorgt de gasten en meneer staat in de keuken. Het eten is heerlijk en de ambiance aangenaam. Ik knoop een gesprek aan met onze gastvrouw en ondanks dat ze erg geleden hebben onder de sluiting tijdens de pandemie heeft ze leuke verhalen en misschien weet ze ook nog wel een huis te koop. Ik concludeer dat het wel een leuke en aangename regio is. We gaan de eerste bezichtiging in. Veel te groot, veel te veel achterstallig onderhoud en een veel te hoge investering.
Ook het tweede pand wordt van mijn lijstje afgegooid.
Enfin, zo brengen we twee weken door met leuke tochtjes, gezellige gesprekken, en het bekijken van bijzondere bouwsels en terreinen. Vriendelijke en minder vriendelijke makelaars en schattige dorpjes.
Ik weet steeds meer wat ik wel en niet wil. Omdat ik het avontuur alleen aan ga wil ik geen groot huis. Ik wil liever een klein huisje met een groot terrein. Op het terrein (het liefst bos) wil ik zigeunerwagens/ roulottes/ shepherds huts neerzetten als gastenverblijf.
Ik zie mezelf ook niet in een dorp of gehucht wonen. Maar liever er buiten. Zo deduceer ik de mogelijkheden voor mezelf tot er over blijft wat ik wel wil.
Na twee weken bezichtigingen besluit ik dat ik vooralsnog voldoende weet. Ik heb helemaal geen haast en mijn toekomstige huis zit er niet tussen. Ik ga Fransje nog een paar dagen helpen in het bos en dan ga ik terug naar huis om mijn plannen verder uit te werken.
Ik heb het nog niet uitgesproken of er plopt een advertentie op mijn telefoon :
Paru vendu - Te koop - vlakbij Druyes les Belles Fontaines - Klein huisje op bijna een hectare bos. Mijn haren gaan rechtop staan. Het is toch niet te geloven, dit zou het wel eens kunnen zijn. Ik bel direct de makelaar en ja hoor we maken een afspraak. Dus Fransje en ik stappen nog een keer in de auto op weg naar Druyes en natuurlijk hoort daar weer een lunch bij op het leuke pleintje in Courson les Carrieres.
We ontmoeten de makelaar in Sougeres en Puisaye en we volgen hem naar het huisje. Ik ben onder de indruk. Dit kan wel eens iets zijn. Het huisje is niet groot. Echt een tiny house. Het ligt halverwege een heuvel. Naar boven toe is er een groot grasveld met een paar bomen omgeven door bos. Het bos aan de linkerkant hoort er bij. Het huisje staat vol met spullen, veel kasten met allerlei serviesgoed.er zijn 2 slaapkamers, een woon/ keukenruimte en een badkamer. Aan het huisje vast zit een schuurtje dat ook vol staat met spullen. Het is aangesloten op het water, heeft een fosse septique en geen elektriciteit. Er is een aggregaat voor de stroom. Ik ben overdonderd.
Een paar dagen later ben ik thuis. Het huisje in Sougeres en Puisaye laat me niet los. Mijn huis gaat in de verkoop en ik ga een gesprek aan met mijn leidinggevende. Er volgen spannende maanden. Ik ga nog een keer terug om met goede vrienden te kamperen in de buurt van Sougeres en Puisaye en maak een afspraak met de makelaar om samen met mijn vrienden het huisje en terrein nog eens te bekijken. Dat geeft de doorslag. Ik koop het!
Mijn eerste jaar in Frankrijk: De verhuizing (september tot november 2020)
Ik ben verliefd geworden op een klein huisje in een groot bos in de Bourgogne. Het staat in het departement de Yonne en in de regio Puisaye en is gelegen tussen een dorpje en een gehuchtje. En nu start ik de voorbereidingen voor de verhuizing.
Mijn huis in Zuid- Limburg is binnen drie weken verkocht en de organisatie waar ik werkzaam ben is coöperatief en werkt mee aan de beëindiging van mijn ambtelijk leven. Ik breng dagelijks uren door aan de computer om de hele papierwinkel af te werken. Met het handboek Wonen en Kopen in Frankrijk en het handboek van de droomplekacademie maak ik lijstjes van alles wat er gedaan moet worden en vink ik de taken die ik gedaan heb keurig af.
De documentatie voor de aankoop van mijn nieuwe huis lees ik meerdere malen zorgvuldig door en vraag een Frans-talige vriendin om ook alle papieren door te lezen. Want ik beheers de Franse taal wel redelijk. Maar deze officiële documenten zijn toch wat anders. Ik focus me op de zaken die nu moeten gebeuren en maak een aparte lijst voor zaken die ik moet doen als de verhuizing achter de rug is. Op de dag van de overdracht bij de notaris moet het huis verzekerd zijn en kan ook de wateraansluiting overgeschreven worden.
Hoe begin je nu aan een verhuizing naar het buitenland en het opstarten van een gastenverblijf,
yoga-, creatief-, en spiritueel centrum?
Nou eigenlijk net zo als je een olifant eet; stukje voor stukje.
Ondertussen moet ook mijn huis leeggemaakt worden en ga ik ontspullen. Gelukkig zijn er genoeg mensen die wel wat kunnen gebruiken. Ik organiseer een “vide grenier“ ofwel zolderopruiming en maak veel mensen blij met de enorme verzameling boeken. Ik had wel zes boekenkasten vol en nu moet ik terug naar een boekenkast, en misschien nog een beetje. Ook mijn planten vind ik belangrijk.
De kamerplanten en de planten in de tuin. Die kan ik toch niet allemaal achter laten en ik zal een selectie moeten gaan maken. Omdat ik het schuurtje naast mijn nieuwe huis tot badkamer voor de gasten wil laten maken ga ik over tot de aanschaf van een zeecontainer die ik als opslagschuur wil gebruiken. Ik mag namelijk niet bouwen op het terrein. Maar wel objecten plaatsen. Eind september ga ik een week naar Frankrijk om bij de notaris de aankoop te bezegelen, te verven en te poetsen en ook de container te laten plaatsen.
Samen met mijn moeder en de hond vertrekken we op een druilerige dag. Die avond zullen we een nachtje slapen in een huurtent op een camping in de buurt. Als we voorbij de Ardennen zijn gaat de zon schijnen en ‘s avonds kunnen we nog even het zwembad induiken want ineens is het erg warm.
De volgende dag hebben we om 12 uur een afspraak met de makelaar en de eigenaren voor een laatste inspectie. Het is een aangename kennismaking. Omdat meneer en mevrouw nog moeten eten en wij natuurlijk ook besluiten we om gezamenlijk te picknicken. Dat is gezellig en we horen veel verhalen over het huis en de buurt. Daarna blijven mijn moeder en hond Silke bij het huisje en ik volg de eigenaren naar de notaris.
Als ik terug kom gaat de fles champagne open. Het huisje in het bos is nu echt van mij. En we moeten aan de slag. We maken de bedden op zodat we kunnen slapen en we eten lekker buiten. Wat zijn hier ongelofelijk veel vogels en ze zingen heerlijk. Als het gaat schemeren horen we de dieren in het bos lopen. De hertjes blaffen en er schijnen vossen en dassen te wonen. Ik ben dol op het geluid van uilen en gelukkig word ik daarin niet teleurgesteld. De uilen hoor je vanaf de avondschemering tot de ochtendschemering. Gelukkig wonen er ook veel vleermuizen die lekker alle muggen opeten.
De volgende dag beginnen we met ruimte maken. Alle serviesjes inpakken en in dozen zetten. Alle muren zijn knalgeel. Echt vreselijk kanariegeel zo fel dat ik er ongemakkelijk en onrustig van word.
We hebben een grote emmer latex meegenomen en ik ga schoonmaken en verven terwijl mijn moeder de kasten onder handen neemt. We zijn heel wat dagen bezig en dan wordt de zeecontainer geleverd. Wat een avontuur. De chauffeur van de vrachtwagen heeft er een hard hoofd in maar besluit om toch te proberen de container te plaatsen op de plaats waar ik hem wil hebben. Met veel Frans gevoel voor drama lukt het uiteindelijk.
Dan beginnen we een beetje jeuk te krijgen. En bultjes. Nee he gadverdarrie.. het zal toch niet. Het lijkt wel of er vlooien zitten. In elk geval beestjes. Rigoureus gooien we de bedbanken, dekens, lakens en al het textiel dat is achtergebleven naar buiten. Ik ga naar de winkel om anti-vlooien en ander beestjesspul te halen. Ik ben in beginsel erg milieuvriendelijk maar dit vind ik zo vies dat het om drastische maatregelen vraagt.
Omdat ik nog geen toegang heb tot de dechetterie; de vuilnisstortplaats, zetten we de vieze slaapbanken, oude lakens en dekens op de aanhanger. Het lukt ons om al het gespuis weg te krijgen en we gaan nog maar eens aan het poetsen. Na de klusweek sluiten we de luiken en het grote hek.
We gaan terug naar Zuid- Limburg. De aanhanger weer vol, maar nu met oude rotzooi. Ik heb een verhuisplanning gemaakt. Over 2 weken ga ik met een gehuurde verhuis bus en mijn goede vrienden Erick en Ivon met de grote spullen weer een paar dagen heen en weer. Ik vind het zo leuk dat zij dan ook kunnen zien waar ik terecht kom en we maken er een leuk weekend van. Bij het naar huis gaan toeteren en zwaaien we naar mijn buurman boer die enigszins verstoord reageert.
Nou ik heb geen verwachting van mijn nieuwe buren. Eind oktober zal ik dan definitief gaan verhuizen. Ook dat vergt wat planning. De laatste keer huur ik weer een verhuisbus. Alleen heb ik mij vergist en de bus is te klein. Gelukkig kunnen we een grote auto lenen.
Mijn jongste zoon Pepijn en ik gaan met de bus. En mijn oudste zoon Floris en zijn vriendin Seki met de auto van haar vader. We komen er wel. We sjouwen heel wat af dat weekend eten gezellig samen en drinken natuurlijk een lekker glaasje wijn. Nu heb ik helemaal geen spullen meer in Nederland. Ik moet nog 2 dagen terug om mijn huis op te leveren en de acte te laten passeren bij de notaris.
Nog één keer door het huis lopen waar mijn kinderen zijn opgegroeid en waar we heerlijke jaren hebben doorgebracht. Toch wel een stap, niet alleen voor mij. Ook voor mijn kinderen is het een grote verandering. Nu hebben ze geen ouderlijk huis meer in de buurt waar ze altijd even binnen kunnen vallen. Vanaf nu zijn we afhankelijk van bellen of beeldbellen.
Officieel woon ik op dat moment nog een paar maanden in Nederland op het adres van mijn oude buurman. Het was te complex om ook de formele verhuizing in datzelfde weekend te regelen vond ik. Vooral voor de ziektekostenverzekering. Het huis in Frankrijk had ik direct bij de aankoop laten verzekeren en ook een aansprakelijkheidsverzekering had ik al afgesloten.
En daar vertrok ik in mijn kleine rode autootje (peugeootje catootje) met hond Silke op weg naar mijn nieuwe leven. En twee dagen later kwam dat leven al direct tot stilstand vanwege het tweede confinement ofwel de maatschappij kwam weer tot stilstand vanwege het coronavirus.
Mijn eerste jaar in Frankrijk: In de regelstand (november 2020 tot januari 2021)
Als je net verhuisd bent naar een nieuwe omgeving, of liever gezegd geëmigreerd, dan is het verkennen van de omgeving iets wat erg leuk en ook belangrijk is. En ik had me er al op verheugd om lekker op pad te gaan. Niet dus. Twee dagen na mijn verhuizing werd het tweede “confinement” ofwel de “couvre-feu” afgekondigd.
Vanwege het coronavirus mochten we in Frankrijk enkel noodzakelijke boodschappen doen op maximaal 15 kilometer van huis. Met de hond wandelen mocht. Op 2 km van jouw woning. Voor alle verplaatsingen moest je een attest bij je hebben. Daar heb ik me maar niet helemaal aan gehouden.
Want ik had nodig; een bankrekening, ziektekostenverzekering, identiteitsnummer, een telefoonnummer, een wifiverbinding, een bedrijfsnummer, een auto, accommodaties voor gasten, een badkamer voor gasten en ga zo maar door. Veel zaken konden gelukkig via het internet worden geregeld. Maar lang niet alles.
Dus eerst, de bankrekening! Ik ben naar Toucy gegaan en een willekeurige bank binnengestapt en heb daar gevraagd of ik een afspraak kon maken. Dat kon. De week er na.
Nou dat viel me al mee. Op de dag van de afspraak nam ik al mijn papieren mee en dacht dit
wordt vast snel geregeld.
Niet dus. Omdat ik een eigen bedrijf ging beginnen kon de dame met wie ik de afspraak had geen actie ondernemen. Ze was bovendien erg onvriendelijk en niet van plan om met me mee te denken. Geen bank in Toucy dus. Voor niks 20 kilometer heen en weer gereden.
Gelukkig waren de benzineprijzen nog niet zo hoog als nu. De volgende dag moest ik naar de boerenbond “Gamm Vert” omdat ik wilde kijken welke soorten hondenvoer er te krijgen was voor mijn oude hond Silke en ik houd van dat soort
winkels. Je vind er echt van alles. Niet alleen tuingereedschap en planten maar ook alles voor de bijenhouder, inmaakketels, weckgerei en levende kippen. Ik wilde ook graag alvast wat rondneuzen voor de toekomstige moestuin en mijn toekomstige kippenren.
Een hele aardige mevrouw stond me uitgebreid en vriendelijk te woord.
- Weet u toevallig misschien waar ik een goede auto kan kopen, vroeg ik haar.
- Ja hoor zei ze, in Bouhy is een hele goede garage met aardige mensen. Ik kan wel even bellen of ze tijd voor u hebben.
- Nou graag. Dat is erg vriendelijk van u.
De dame belde direct en ja hoor ik kon direct langskomen. Ik was toch op pad (en had mijn
verplaatsingspapieren ingevuld). Op naar Bouhy.
Het landschap is hier prachtig, echt het landschap waar ik me thuis voel. Het lijkt erg veel op Zuid- Limburg (waar ik vandaan kom) maar dan veel uitgestrekter en kilometers zonder bebouwing. Je komt ook geen kip tegen op de weg. Zeker toen niet. Het is geen straf om hier auto te rijden, lekker veel bochten en geen verkeerslichten te zien.
Ik kwam door het stadje Entrains- sur- Nohain, inmiddels was ik de grens tussen de Yonne en de Nièvre gepasseerd. In Entrains zag ik vanuit mijn ooghoeken een Bank. Aha daar kan ik op de terugweg wel even langs.
De garage in Bouhy zag er erg schoon, netjes en verzorgd uit. Ik werd vriendelijk ontvangen en vertelde wat ik zocht. Een tweedehands werkersauto met trekhaak. Nou die stond er wel.
Nu ik het opschrijf ben ik eigenlijk nog verbaasd hoe eenvoudig en gemakkelijk het ging. Daar stond hij. Precies wat ik zocht. Foto’s genomen, rondje gereden. Nog maar heel serieus gekeken want ik heb helemaal geen verstand van auto’s.
Ook even bedenktijd gevraagd want ik wilde niet over een nacht ijs gaan. Natuurlijk heb ik even met mijn oudste zoon gespard en met goede vrienden. Omdat ik wel zeker wilde zijn dat het een goede aanschaf was. Een aantal dagen later heb ik de garagehouder laten weten dat de knoop was doorgehakt en ik akkoord ging met de offerte.
En nu de terugweg. Ik ging wel even langs de bank die ik had gezien. Ondanks dat je vanwege het virus alleen op afspraak terecht kon werd ik toch heel vriendelijk ontvangen door de bankmedewerkster. Ik heb haar de situatie uitgelegd, en weer had ik zomaar een afspraak met de bank te pakken. Dit keer liep het wel goed af. En binnen een paar dagen had ik mijn rekeningnummer, het pasje, en zelfs de codes om via internet mijn bankzaken te regelen.
Ook met het aanvragen van verzekeringen en mijn sociaal nummer liep alles van een leien dakje.
Mijn auto ophalen bij de garage was natuurlijk onhandig. Omdat ik niet beide auto’s tegelijk kon rijden. Maar dat was geen enkel probleem. De dochter van de garagehouder kwam me wel ophalen. In de auto zaten we een beetje te kletsen en vertelde een heel verhaal over Elwien. Ik dacht dat het de naam van haar oma was (ik wist dat oma ook in de garage
werkte). Maar het werd een vreemd verhaal over een feest en oma Elwien. Enfin, De dochter baalde omdat ze vast zat bij haar ouders en ze wilde heel graag naar het buitenland want ze had al Engelse les en weer viel de naam Elwien. Nu snapte ik het echt niet meer.
Wie is Elwien vroeg ik haar. Ze keek me stomverbaasd aan. Het is Engels. Het is een feest uit Amerika met allemaal enge dingen, super leuk. Ohhhhhhh, eindelijk viel bij mij het kwartje. Halloween! Ja dat was het feest waar ze naar toe was geweest een paar weken daarvoor. Ik kan er nu nog om lachen.
Enfin ik had de auto, echt een stoere werkersauto en nu stonden er 2 auto’s op het terrein. Mijn rode Catootje moest voor kerst terug naar Nederland want het leasecontract liep op 1 januari af. Dat was natuurlijk wel heel handig. Voor kerst ben ik naar mijn familie gegaan en op tweede kerstdag reed ik terug met twee vrienden die mij kwamen helpen om een afdak
te maken. Het huisje is namelijk zo klein dat een afdak bijna onmisbaar is. Zeker met een hond.
Ik had van tevoren hout besteld en de rest zouden we die week wel aanschaffen. We hebben met zijn drieën een paar dagen keihard gewerkt. En het was gelukt. Aan het einde van de middag op Oudejaarsdag moesten er nog een paar platen op het dak. Ivon was al oliebollen aan het bakken en Erick en ik zetten de laatste schroeven vast. Daarna vielen onze ogen zowat dicht. Om tien uur hebben we de champagne maar opengemaakt en om elf uur lagen we al te slapen. Een rustig begin van een nieuw jaar in Frankrijk.
Wordt vervolgd
Umainaturellement
Anya Willekens
willekensaew@gmail.com
07/80345198
info@umaineturellement.com
Umai Naturellement
Champ des Vignes
Sougeres en Puisaye
89520 Yonne France
www.umainaturellement.com
